Κατά τον χρόνον ενάρξεως των πολέμων πιστεύεται, ως επί το πλείστον, ότι ούτοι θα είναι βραχείς. Συνήθως όμως προκαλούνται αντιδράσεις και υπεισέρχονται αστάθμητοι παράγοντες, οι οποίοι επιμηκύνουν τούτους πολύ πέραν των προβλέψεων.
Ιδιαιτέρως ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος έλαβε κατά τα αρχικά του στάδια κεραυνοβόλον μορφήν και εδημιούργησε την εντύπωσιν εις τας δυνάμεις του Άξονος, ότι η Γερμανία του Χίτλερ συντόμως θα επεβάλλετο εις τον ευρωπαϊκόν χώρον. Από της 13ης Μαρτίου 1938, κατά την οποίαν επραγματοποιήθη πραξικοπηματικώς η ένωσις της Αυστρίας μετά της Γερμανίας, μέχρι του έαρος 1940, η Γερμανία είχε θέσει υπό την κυριαρχίαν της την Τσεχοσλοβακίαν, την Πολωνίαν, την Δανίαν, το Δάντσιχ, την Νορβηγίαν, το Βέλγιον και την Ολλανδίαν και τον Ιούνιον του 1940 την Γαλλίαν. Παραλλήλως προς τας κατακτήσεις η Γερμανία συνέστησε τον τριμερή Άξονα Βερολίνου-Ρώμης -Τόκυο και εξησφάλισε την σύμπραξιν άλλων ευρωπαϊκών κρατών, ως της Βουλγαρίας, της Ουγγαρίας, και της Ρουμανίας, δια της προσχωρήσεώς των εις τον Άξονα, και της ΕΣΣΔ διά της συνάψεως μετ' αυτής Συμφώνου μη Επιθέσεως2 (Μολότωφ-Ρίμπεντροπ, 23.8.1939).