Δεν ήθελα, ούτε μπορούσα να ξεφύγω από υποθήκες που μου είχαν πολύ νωρίς εντυπωθεί, αν και συχνά αναρωτιόμουν τί νόημα είχε ένα τέτοιο ταξίδι, τί έκανα εκεί και γιατί είχα τόσο έντονο ενδιαφέρον για ένα ασήμαντο, περιφερειακό και έξω από τον συρμό περιβάλλον. Ποιά γενικότερη σημασία μπορούν, τέλος πάντων, να έχουν όλα αυτά; Στους χώρους της πάλαι ελληνικής Ανατολής πηγαίνουμε, βέβαια, πρώτα ως προσκυνητές. Θέλουμε να είμαστε εκεί, όχι για να συναντήσουμε το διαφορετικό, αλλά για να επιβεβαιώσουμε και να επανασυνδεθούμε με το οικείο. Τα ταξίδια αυτά είναι και νόστος, γιατί κινούνται και από μία νοσταλγία στον χώρο της φαντασίας, που ξεκινά από την εξιδανίκευση ενός παρελθόντος και ενός πολιτισμού πράγματα, που είναι, βέβαια, για πάντα χαμένα, αλλά προσδιορίζουν, ως ένα βαθμό, το παρόν και το μέλλον. Οι φυγάδες της πάλαι Ελληνικής Ανατολής μεταφέρουν τη νοσταλγία και την εξιδανίκευση στις επόμενες γενιές. Τα ταξίδια αυτά δεν έχουν σχέση με τον τουρισμό. Ο τουρίστας αδυνατεί να μυηθεί. Εμείς, προσπαθούμε να ξαναβρούμε ιδιαιτερότητες που μας αφορούν και μας χαρακτηρίζουν και να αποκαλύψουμε και να εξηγήσουμε τις σημασίες τους. Τα ταξίδια των Ελλήνων στην χαμένη γι’ αυτούς Ανατολή προϋποθέτουν μία μύηση που διευρύνεται και παραμένει στη συνείδηση με το ταξίδι. Μαζί με τη μύηση, ο ταξιδευτής αναζητά το οικείο, την επιβεβαίωση του τί ο ίδιος είναι. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)