Ά έκδοση 1951

Χαράν και υπερηφάνειαν πάσης Βυζαντινής οικογενείας απετέλει η απόκτησις τέκνων, τα οποία, όντα εικόνες των γεννησάντων, συνέχιζον την οικογενειακή σειράν, οικονεί ανιστάντα τους αποθανόντας προγόνους. Την αντίληψιν ταύτην σαφέστατα διετύπωσεν ο Σελευκείας Βασίλειος, γράψας: "Η γαρ των εξ ημών φυομένων παίδων διαδοχή τούτο έστι, τούτο βούλεται, της των σπειράντων και φυσάντων εικόνος εν τοις παισίν αύθις ανανεουμένης αεί και τρόπον τινά πάλιν ανισταμένης ως δοκείν εκείνους τους πάλαι κατοιχομένους εν τοις ζωσί τε πάλιν και περιούσιν ανθρώποις οράν" και παλαιότερον ο Αθηναγόρας (Πρεσβεία περί Χριστιανών), δια των εξής: "Ποιείται δε και παίδας επί τω είναι τε διαμένειν καθ' όσον οιόν τε τους υπ' αυτού γεννωμένους τη των παίδων και των εκγόνων διαδοχή την εαυτού τελευτήν παραμυθούμενος και ταύτη το θνητόν απαθανατίζειν οιόμενος", γνωστόν δ' είναι και το του Παροιμιαστού: "Ο γαρ γεννήσας υιόν ουκ απέθανεν", είπε δε και ο Ισίδωρος Πηλουσιώτης: "Η ατεκνία μέγιστον κακόν ως παντελώς σβεννυμένης της μνήμης των τεθνεώτων"