Το κείμενο που ακολουθεί ελπίζει να συμβάλει σε μια κάποια «αντίσταση» αν όχι ως προς την απαισιοδοξία, τουλάχιστον ως προς την διάχυτη αποδοχή του τρέχοντος κοινωνικοπολιτικού Όντος ως αναγκαίας και αξεπέραστης κοινωνικής μορφής. Επιχείρησα, με όσο το δυνατόν πιο αναλυτικούς όρους, να δείξω ότι ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεται σήμερα η διαπλοκή της Οικονομίας, της Πολιτικής και των δικαιωμάτων με τις τρέχουσες μορφές των κοινωνικών συμπεριφορών, ανταγωνισμών και επιεικειών δεν είναι ούτε εσωτερικά αρραγής, ούτε ιστορικά αναπόφευκτος ούτε λογικά ή ηθικά θεμελιωμένος. Και να υπαινιχθώ ότι οι τρέχουσες και ανυπέρβλητες αντιφάσεις που υφέρπουν στο σύστημα του κυρίαρχου λόγου δεν είναι δυνατόν παρά να εκραγούν, οδηγώντας σε νέες κοινωνικές αξιώσεις, θεσμοθετήσεις και εκλογικεύσεις.