Από μια άποψη, τουλάχιστον ως ένα σημείο, είμαστε δικαιολογημένοι. Από τη μια τα περίφημα
ποσοστά (90% - 10%) της Συμφωνίας της Μόσχας με τον καθοριστικό τους ρόλο, από την άλλη η
περίπου βεβαιότητα -βγαλμένη από την μακρόχρονη ιστορία μας- ότι "η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει" -κάπου ησυχάζαμε...

Στα χρόνια από την Απελευθέρωση κι εδώ, είδαμε -μετά τους Γερμανούς- να 'ρχονται (και να φεύγουν γρήγορα) οι Εγγλέζοι, να 'ρχονται (και να μην λένε να ξεκουμπιστούν!) οι Αμερικανοί, ίσως γιατί κι εμείς φερθήκαμε στην αρχή μπόσικα κι αυτοί μας κορόιδεψαν: ως νέοι "προστάτες" εμφανίζονταν με φιλελεύθερο πρόσωπο, δίνοντας ψεύτικες ελπίδες στον κόσμο ότι κάτι πάει ν' αλλάξει, όπως ακριβώς έγινε όταν οι προπολεμικοί κλασικοί "προστάτες" παραχώρησαν τη θέση τους στους σύγχρονους προαγωγούς και οι ντόπιοι πίστεψαν ότι μπορεί να δουν καλύτερες μέρες...

Σήμερα όμως; Δεν πρέπει κάτι να κάνουμε; Φτάνει να λέμε "δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλες
νεκροθάφτες";

Κ. Π.