Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα, όπου το ανεξάρτητον της Δικαιοσύνης (από την «εκτελεστική εξουσία») είναι ταυτόσημον με το ανεξέλεγκτον των δικαστηρίων. Εξ ου και ο χαρακτηρισμός της Δικαιοσύνης ως «κάστρου» (εννοείται βέβαια απόρθητου και αδιαπέραστου...)!!! Αλλά γνωρίζομε φυσικά ότι τα πράγματα δεν μπορούν να είναι έτσι. Η διοικητική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης καθόλου δεν σημαίνει το κοινωνικώς ανεξέλεγκτον αυτής, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Ο έλεγχος των δικαστών απαγορεύεται να γίνεται από τους υπουργούς και βουλευτές, διότι εναπόκειται στην πνευματική εξουσία, δηλαδή στην διανόηση του λαού. Τα παραδείγματα του Ζολά και του Ντοστογιέφσκυ είναι αρκετά για να μας υπενθυμίσουν το πράγμα. Και μόνο το γεγονός ότι στην Ελλάδα μεταπολεμικά υπήρξαν δίκες τερατουργήματα χωρίς καν ίχνος φωνής μιας διανόησης (καθηγητών, ακαδημαϊκών, ελευθέρων διανοουμένων κ.λπ.), είναι ακριβώς η απόδειξη σε ποιες συνθήκες μέσα λειτουργεί η ελληνική Δικαιοσύνη και γιατί αυτή είναι μέχρι σήμερα... «κάστρο»! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)