Το Πολυτεχνείο είναι η κορυφαία μαζική εκδήλωση του αντιδικτατορικού αγώνα, η πιο μαχητική, η πιο μεγάλη σε συμμετοχή και διάρκεια, η πιο σημαντική σε πολιτικό αποτέλεσμα. Ήταν ένα αυθόρμητο ξεσήκωμα, με αγωνιστική παρόρμηση, που δεν προγραμματίστηκε, σχεδιάστηκε, οργανώθηκε από τα πριν. Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι ήταν μια πολιτική πράξη τυχαία, έξω από το πολιτικό αντιδικτατορικό παιχνίδι για τα δεδομένα του, την κλιμάκωση της σύγκρουσης του φοιτητικού κινήματος με τη στρατιωτική χούντα, χωρίς προηγούμενο και συνέχεια από την αντιδικτατορική πάλη της φοιτητικής νεολαίας, που ξεκινάει από την πρώτη μέρα που κατέβηκαν τα τανκς. Αυτό το βιβλίο είναι η ιστορία του Πολυτεχνείου. Ένα βιβλίο τίμιο, χωρίς προκαταλήψεις και εκ των υστέρων πολιτικές σκοπιμότητες, προπαντός χωρίς την πάσα αδιαφάνεια και υπερβολή. Ένα βιβλίο ιστορίας και πολιτικής.Το «Χρονικό» εξιστορεί, μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, τα γεγονότα, από την αρχή της κατάληψης μέχρι την ώρα της εισβολής. Το «Σε πρώτο πρόσωπο», είναι μια σειρά καταθέσεις των πρωταγωνιστών για την πορεία του φοιτητικού κινήματος μέχρι το Πολυτεχνείο, για την κατάληψη και τις λειτουργίες της, τις αντινομίες και τις αντιπαραθέσεις της, το πολιτικό της στίγμα, μια συνεκτίμηση για κείνο που λέμε γενικότερα πολιτικό σκέλος, πολιτικό αποτέλεσμα. Τα «Ντοκουμέντα», από την Ασφάλεια, και την ΕΣΑ, είναι το τρίτο και τελευταίο μέρος. Το Πολυτεχνείο το εκμεταλλεύτηκαν πολλοί και πολλοί προσπάθησαν να το καπελώσουν. Έγινε στοιχείο του πολιτικού συρμού, προϊόν υπερκατανάλωσης και πατριδολάγνας μεγαλοστομίας. Κάπου, λοιπόν, το ξέφτισαν και το κακοποίησαν. Παρόλα αυτά, εξακολουθεί να ζει και να λάμπει. Έγινε οργανικό στοιχείο της ιστορικής συνείδησης του έθνους, καταχωρήθηκε στην ιστορική μνήμη. Με ό,τι αρνητικό και θετικό συνεπάγεται αυτό για την βαθύτερη ιδεοπολιτική του ουσία.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)