Η αναγκαιότητα καταγραφής και ταξινόμησης της κεραμικής των τελευταίων δύο αιώνων ήταν επιτακτική, γιατί ο χρηστικός της ρόλος περνά πια στο παρελθόν, κυρίως ο ρόλος της οικιακής χρήσης. Αντίθετα ο διακοσμητικός χαρακτήρας της βρήκε διέξοδο επιβίωσης και ανάπτυξης μέσω της τουριστικής εξάπλωσης, που τελευταία παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Η Λέσβος, νησί οπωσδήποτε απόμακρο, επί πολύν καιρό συνέχισε να παράγει παραδοσιακές μορφές βγαλμένες μέσα από το πνεύμα της τοπικής παράδοσης (περίπου μέχρι το 1960). Ειδικά στον χώρο της κεραμικής τέχνης παρατηρείται μια ξεχωριστή προτίμηση των δημιουργών, οι οποίοι πρέπει να ξεπερνούν τους διακόσιους, μεταξύ των περιόδων 1820 - 1992. Το «λυρικό» περιβάλλον, στο οποίο κάποτε έζησαν η Σαπφώ και ο Αλκαίος, συντείνει στην έφεση των κατοίκων του νησιού προς τις τέχνες.