«Γνώρισα το Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς από το δημοτικό, σαν μαθητής των Σχολών Αυγέρη, στην Αγιά Σοφιά του Πειραιά, όταν μας πήγαν να δούμε κουκλοθέατρο, 6 ή 7 χρόνων. Ήταν κάτι το μεθυστικό. Ονειρώδες. Μεγαλειώδες. Μαζί με το ιταλικό περιοδεύον «Τσίρκο Μεντράνο» με τα λιοντάρια, τις τίγρεις, τους ακροβάτες του, μπήκα στο ναό της Τέχνης και της Τρέλας της. Για μένα πια δεν είχε νόημα η πραγματική ζωή. Μόνο η υπέρβασή της. Δίπλα στο Δημοτικό Θέατρο, σ' όλο τον Πειραιά, υπήρχαν εξαίσια κτίσματα που το συμπλήρωναν. Όχι μόνο τα νεοκλασικά -που σβήστηκαν από το χάρτη- αλλά και το Ταχυδρομείο, το Ρολόι με το Δημαρχείο, τα ξενοδοχεία Κάρλτον, Φάληρον, Κοντινεντάλ, Ακταίον στο Φάληρο, ο σιδηροδρομικός και ηλεκτρικός σταθμός, το κτίριο του ΝΑΤ, η πλατεία και το θέατρο του Νέου Φαλήρου, οι κατοικίες στη Φρεαττύδα, στο Πασαλιμάνι, στο Χατζηκυριάκειο, οι ναοί του Αγίου Σπυρίδωνα, του Αγίου Νικολάου, του Αγίου Κωνσταντίνου, της Αγίας Τριάδος. Οι εταιρείες με τις ωραίες ταμπέλες στα προϊόντα τους. Σ. και Η. Α. Μεταξάς, ο Κεράνης, ο Παπαστράτος. Οι εφοπλιστές και τα ναυτιλιακά γραφεία σε όλη την πρόσοψη και στους παράλληλους δρόμους του λιμένος Πειραιώς, η Ράλλειος και η Ιωαννίδειος Σχολή, που πήγε δύο χρόνια ο αδελφός μου, το εργοστάσιο του Ρετσίνα, που έφτιαχνε τα ελληνικά τζην παντελόνια... Υπήρχαν άνθρωποι εξαίρετοι, η ίδια η κοινωνία, η ζωή της πόλης, και μέσα σ' όλα αυτά που απαριθμώ, και τ' άλλα που παραλείπω, το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιώς φάνταζε ένα αστέρι που έπεσε στο επίνειο της Αθήνας». Αυτό το βιβλίο του Νίκου Αξαρλή που κρατάτε στα χέρια σας, στήνει και τοποθετεί ιστορικά το θέατρο και την πόλη του Πειραιώς με τέχνη περισσή.

Υ. Γ. Πέρασαν πολλά χρόνια, και το 1977, όταν οι Τρωάδες, θρυλική παράσταση του πειραιώτη Γιάννη Τσαρούχη, μεταφέρθηκε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς, λόγω κακών καιρικών συνθηκών -από τον ανοιχτό χώρο της οδού Καπλανών, της Αθήνας-, έβλεπα τα μυθικά παρασκήνια και τα καμαρίνια του θεάτρου, υποδυόμενος τον στρατιώτη ή τον υπαξιωματικό του ναυτικού, στην υπηρεσία του ναυάρχου Μενελάου. Γιώργος Χρονάς.