Πάνε κιόλας είκοσι χρόνια! Κι όμως είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από εκείνον τόν καυτό Ιούλη του 1992 που χάσαμε την Τζένη στην ακμή της δημιουργικής της ζωής.

Το πιο όμορφο κορίτσι του ελληνικού κινηματογράφου, ένα από τα πιο ταλαντούχα πλάσματα του ελληνικού θεάτρου, η γυναίκα με τα πιο εκφραστικά γαλάζια μάτια της μεγάλης και της μικρής οθόνης, η ηθοποιός με το πιο αναγνωρίσιμο προφίλ, πέρασε από τον υπαρκτό κόσμο στον κόσμο της μνήμης, φτωχαίνοντας τα κινηματογραφικά πλατό και τα θεατρικά σανίδια και αφήνοντας ένα μεγάλο κενό στις καρδιές των εκατομμυρίων θαυμαστών και θαυμαστριών της.

Ήταν η ηθοποιός που εμψύχωσε και ενέπνευσε γενιές Ελληνίδων που στην ανασυγκροτούμενη μεταπολεμική Ελλάδα πάλευαν να κερδίσουν τη θέση που τους ανήκε στην κοινωνία. Η Τζένη ενσάρκωσε τα όνειρα τους και τις ελπίδες τους, με έναν τρόπο καθαρό και αφτιασίδωτο, στηριγμένο πάνω σε μια σπάνια επαγγελματική εντιμότητα και μια συμπαγή προσωπική ακεραιότητα.

Με ένα υγιές και αλάθητο καλλιτεχνικό ένστικτο, έβρισκε με κάθε της ρόλο τον τρόπο να μεταδίδει στο θεατή μια ακατάβλητη αισιοδοξία για τη ζωή, ένα μήνυμα διαρκούς αγώνα για το καλύτερο και το υψηλότερο. Στοιχεία που χαρακτήριζαν και την ίδια της τη ζωή. Σοβαρότητα, εργατικότητα, συνέπεια, αισιοδοξία, αγωνιστικότητα, ευρύτητα νου, σεμνότητα με αυτογνωσία, θεμιτή φιλοδοξία.

Αυτά τα διαχρονικά χαρακτηριστικά της δουλειάς της και της ζωής της την κρατάνε όλα αυτά τα χρόνια ζωντανή στις καρδιές, όχι μόνο των ανθρώπων που την γνώρισαν από κοντά και την θαύμασαν αλλά και των νέων γενεών που ήρθαν σε επαφή μαζί της μόνο μέσα από τους κινηματογραφικούς της ρόλους και, κατά ένα μυστηριώδη σχεδόν τρόπο, "υπέκυψαν" στην αλήθεια και τη γοητεία της.

Η Τζένη Καρέζη εξακολουθεί και σήμερα να αποτελεί ένα πολιτιστικό κεφάλαιο της ελληνικής κοινωνίας. Ίσως γιατί η κοινωνία μας δεν άλλαξε τα τελευταία είκοσι χρόνια τόσο πολύ όσο νομίζουμε, ή ίσως γιατί οι αξίες που ενσάρκωνε παραμένουν ακόμα ένα ζητούμενο, η Τζένη συνεχίζει να γαλουχεί τους νέους ανθρώπους, να τους κερδίζει με τη δροσιά της, να τους εμπνέει με την ακτινοβολία της.

Για τους μεγαλύτερους που τη θυμούνται ακόμα με συγκίνηση, για εκείνους που τη γνώρισαν και την αγάπησαν αλλά και για εκείνους που την αγαπάνε χωρίς να την έχουν δει από κοντά και για όσους θα την αγαπήσουνε στα χρόνια που θα 'ρθουνε, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στην έκδοση αυτού του βιβλίου-λευκώματος τιμώντας την επέτειο των είκοσι χρόνων από το θάνατό της.

Η παρούσα έκδοση δεν είναι μόνο βιβλίο ούτε μόνο λεύκωμα. Δεν μιλάει για τη ζωή της ούτε για τα θεατρικά και κινηματογραφικά της έργα. Αυτά έχουν με ικανοποιητικό τρόπο καλυφθεί από παλαιότερες εκδόσεις του "Καστανιώτη" και της "Άγκυρας". Εδώ, αποφασίσαμε να επανεκδώσουμε τα "Τετράδια ζωής" της Τζένης, μια διαχρονική καταγραφή από την ίδια σκέψεων και εμπειριών για τη ζωή, το θέατρο και τον κινηματογράφο, είκοσι σχεδόν χρόνια μετά την πρώτη και εξαντλημένη έκδοση του "Καστανιώτη", για να γνωρίσουν οι θαυμαστές της εκτός από την ηθοποιό και τον άνθρωπο.

Παράλληλα, ζητήσαμε από δεκάξι διακεκριμένους εκπροσώπους της καλλιτεχνικής και πνευματικής ζωής του τόπου μας να καταγράψουν τις μνήμες τους από το "φαινόμενο" Τζένη Καρέζη, τώρα που η απόσταση του χρόνου θα έχει αφήσει στο μυαλό αυτών που την γνώρισαν ως φίλοι ή συνεργάτες την "ουσία" της σχέσης τους μαζί της.

Ένας σημαντικός αριθμός φωτογραφιών που πολλές τους είναι ανέκδοτες, αναδεικνύουν τα διάφορα "πρόσωπα" της Τζένης, της καλλιτέχνιδας, της φίλης, της γυναίκας, της συζύγου, της μάνας. Η έκδοση κλείνει με μια σύντομη αναφορά στο 'Ιδρυμα που φέρει το όνομά της και στα είκοσι χρόνια της απουσίας της αγωνίζεται να υλοποιήσει το όραμά της για αναβάθμιση και ανάπτυξη των υπηρεσιών Ανακουφιστικής Φροντίδας στον τόπο μας. [...]

(από τον πρόλογο του Γιάννη Καζάκου, Γενικού Γραμματέα του Ιδρύματος Τζένη Καρέζη)