Η εργασία αυτή είναι μέρος μιας προσπάθειας που ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια.
Όταν το 1963 στα Κομνηνά Πτολεμαΐδος ξεκίνησα τις λαογραφικές μου καταγραφές, η πρώτη δυσκολία που συνάντησα ήταν η σωστή γραφή της ποντιακής διαλέκτου. Ένας παράγοντας που δρα ανασταλτικά σε πολλούς ερευνητές.
Την ανάγκη διδασκαλίας της ποντιακής διαλέκτου τονίζει ο Δημήτρης Τομπαΐδης "...Τα μαθήματα αυτά είναι πολύ χρήσιμο να γίνουν και για τους άλλους κλάδους, σίγουρα όμως για την ποντιακή διάλεκτο. Για να δημιουργηθεί ερευνητικό ενδιαφέρον και να αναβαθμισθεί το επίπεδο των ερευνητών".
Ο κ. Τοπχαράς στη Γραμματική του λέει: "Καθαένας λαός καλατσεύ' τη γλώσσαν ατ' χωρίς λάθος, χωρίς να εξέρ' τη γραμματικήν αθε".
Αυτό ίσχυε, όταν η ποντιακή διάλεκτος ήταν η γλώσσα επικοινωνίας των Ποντίων. Σήμερα ισχύει αυτό μόνο για τα αμιγή ποντιακά χωριά, όπου μιλιέται ακόμα η διάλεκτος, παρά τις επιδράσεις των Σχολείων και των Μ.Μ.Ε.
Στις πόλεις, δυστυχώς, η αλυσίδα της προφορικής παράδοσης έχει κοπεί και καλείται η διδασκαλία να καλύψει αυτό το κενό. Οι ποντιακοί σύλλογοι, που έχουν φέρει τη νεολαία κοντά στην παράδοση, γνωρίζουν πιο καλά αυτήν την ανάγκη. Μετά το χορό, το τραγούδι και το θέατρο, τώρα στρέφουν τις προσπάθειές τους και στη διδασκαλία της ποντιακής διαλέκτου.
Ζούμε σε καιρούς μεθοδικού αφελληνισμού και η επιδρομή ξένων γλωσσών, τα ινστιτούτα και τα ηλεκτρονικά μέσα, πασχίζουν να εξουδετερώσουν ό,τι ελληνικό. Παρ' όλα αυτά, η ποντιακή διάλεκτος αντιστέκεται, ακόμα αντέχει. [...] (Από τον πρόλογο της συγγραφέως)