Η έκδοση αυτού του αφιερώματος υποκινήθηκε από μια χρονική συγκυρία, όπου συναντήθηκε η οδυνηρή αίσθηση της απουσίας του Αντώνη Μωραΐτη με μια πανηγυρική επιβεβαίωση της παρουσίας του: συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από το τέλος του φυσικού βίου του και είκοσι από την ίδρυση της "Εταιρείας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας", κορύφωση των πνευματικών βιωμάτων του. Πρόκειται για μια σημαντική περίπτωση υπέρβασης των ορίων του χρόνου, εφόσον ο άνθρωπος, ως πηγή ζωής, επιβιώνει μέσα από τις ζωογόνες συνέπειες των υλοποιημένων οραμάτων του - μια διαπίστωση που υποθάλπει ένα είδος διάθεσης εορτασμού.
Ωστόσο, ο ανά χείρας τόμος αποτελεί κυρίως προϊόν αγάπης και τρυφερής μνήμης γι' αυτό η ομοιότητά του προς ανάλογα "τιμητικά" έντυπα παραμένει εντελώς εξωτερική, αφού σχεδόν εξαντλείται στον συλλογικό χαρακτήρα της συγγραφής του. Άρα δεν υπόκειται και στους όρους που επιβάλλουν, σε παρόμοιες περιπτώσεις, αυστηρή τήρηση θεματικού άξονα ή δεσμευτικού μορφικού περιβλήματος. Στην πραγματικότητα, ο κύριος ιστός συνοχής των κειμένων που απαρτίζουν τον τόμο εξασφαλίζεται μόνο από τη σχέση των συνεργατών με το πρόσωπο στο οποίο αυτά αφιερώνονται - σχέση φιλίας, συναδελφικότητας, εκτίμησης. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)