Ένα αστείο, σαρκαστικό, ανελέητο μυθιστόρημα για την Αγγλία, τους διανοουμένους, τα επαρχιακά πανεπιστήμια, τους καλλιτέχνες, τις γυναίκες και τον καιρό που περνάει. Ο Μπράντμπερυ περιγράφει την ακαδημαϊκή και κοινωνική ζωή μιας πόλης και την ίδια στιγμή ολόκληρη την κατάσταση της Βρετανίας, τα φαινόμενα και τα γεγονότα που σημάδεψαν την "περίοδο Μακμίλλαν". Σατιρίζει το τότε καινούργιο Κράτος Προνοίας, την επίσης καινούργια ευημερία, τους Συντηρητικούς -που είχαν θριαμβεύσει στις εκλογές- τους Εργατικούς -που ήταν πολύ πιο "αριστεροί" απ' ό,τι σήμερα- τους νεαρούς συγγραφείς -που ήταν "οργισμένοι"- και τους γέρους συγγραφείς, που είχαν μείνει άναυδοι μπροστά στο παρόν, το τόσο διαφορετικό απ' το παρελθόν. Ο Μπράντμπερυ, πανεπιστημιακός και μυθιστοριογράφος -που εντάσσεται, όπως και ο Ντέιβιντ Λοτζ, στην παράδοση του ακαδημαϊκού μυθιστορήματος- παρατηρεί, διασκεδάζοντας κι ο ίδιος, τους μπήτνικς, τους τέντυ μπόυς και τους "εξωτικούς" ξένους μετανάστες που κατακλύζουν την Αγγλία ενώ η αυτοκρατορία καταρρέει. Το Δεν κάνει να τρώμε ανθρώπους είναι ένα από τα χαρακτηριστικά έργα μιας εποχής, όπου εμφανίζονται καινούργια γούστα και καινούργια επαγγέλματα, καινούργιες μουσικές και καινούργιοι τρελοί χοροί. Κι όπου διευρύνεται το χάσμα των γενεών αλλά και το χάσμα των τάξεων που ήταν πάντα ένα πολύ μεγάλο χάσμα.