Ποτέ μέχρι τότε ο Μάικλ Ρότζερς δεν είχε ξανακούσει να γίνεται λόγος γι' αυτό το μέρος κι ούτε μπορούσε να φανταστεί πως θα πίστευε ποτέ σ' αυτές τις ανόητες λαϊκές προλήψεις. Όμως, όλα έγιναν εντελώς τυχαία - ή μήπως όχι; - καθώς τριγυρίζοντας στον κεντρικό δρόμο του Κίνγκστον Μπίσοπ, πρόσεξε μιαν ανακοίνωση σχετικά με κάποιον πλειστηριασμό. Βέβαια, αν δεν είχε γνωρίσει τον Σαντόνιξ, αυτόν τον εμπνευσμένο αρχιτέκτονα, ίσως δεν σκεφτόταν να λάβει μέρος σ' αυτόν τον πλειστηριασμό, μα η γνωριμία τους μήπως δεν στάθηκε μια απλή σύμπτωση, αλλά μια ηθελημένη συνάντηση από μια σκοτεινή μοίρα;
Έτσι, γνώρισε τον "τόπο της Τσιγγάνας" που, όπως έλεγαν οι ντόπιοι, ήταν "σημαδεμένος" από μια βαριά κατάρα. Φυσικά, όλα αυτά τον διασκέδαζαν. Και εξακολουθούσε να τα βρίσκει φαιδρά και παιδαριώδη, ακόμα κι όταν συνάντησε την τσιγγάνα, που ο ταγματάρχης Φίλποτ της είχε χαρίσει ένα μικρό κτήμα για να μένει.
- "Τίποτα όμορφο δεν έδωσε ο τόπος της Τσιγγάνας, ούτε θα δώσει", του είπε προφητικά η γριά τσιγγάνα. "Μη γελάς, νεαρέ μου, και γρήγορα το γέλιο σου θα γίνει κλάμα".
Πόσο δίκιο είχε η γριά-τσιγγάνα, ο Μάικλ δεν θα το μάθαινε παρά όταν θα ήταν πια πολύ αργά. Και τότε ακόμα δεν θάξερε γιατί κοιτάζοντας η γριά τα χέρια του και διαβάζοντας τις βαθειές χαρακιές στις παλάμες του, αρνήθηκε να του πει τι είδε και τον συμβούλεψε μόνο τρομαγμένη να φύγει απ' αυτόν τον τόπο.