Θα δοκιμάσω εδώ συντομογραφικά να πω γιατί, χωρίς τον Πικιώνη, ο τόπος έγινε φτωχότερος.
Σήμερα που ο ελληνικός τροχός -αν φανταστούμε αυτή την εικόνα- έχασε όλες σχεδόν τις ακτίνες ή τα αδράχτια του και αναδιπλώθηκε στο κεντρικό σημείο, στο τιγκίλι της ρόδας, οι δυσκολίες για κάποια αυτογνωσία και η ανάπτυξη, απάνω στην αυτογνωσία αυτή, κάποιου καινούριου πολιτισμού πλήθυναν τόσο πολύ, ώστε να γλιστράει μέσα από τα χέρια μας, όχι μοναχά η χίμαιρα (που δουλειά της είναι πάντα να γλιστράει), αλλά περισσότερο ακόμα η πραγματοποίηση μιας παρόμοιας προοπτικής.
Και αυτό δεν μπορεί να είναι πολύ καλό σημάδι χωρίς αναγκαστικά να είναι και σημάδι απελπισμού. [...] (Από την έκδοση)