Το πέρασμα στον κόσμο της ελευθερίας δεν μπορεί να γίνει μέσα από το έγκλημα του Ρασκολνικόφ ούτε μέσα από την «επανάσταση» των «Δαιμονισμένων», όσο κι αν η επιλογή του μέσου εξιλεώνεται από την τιμωρία. Αυτό το συγκλονιστικό άγχος που κυριαρχεί στο Ντοστογιεφσκικό έργο για την ανακάλυψη του θεού (μια άλλη ονομασία της ελευθερίας) κατευνάζεται με την κατάκτηση της πίστης. Με τη διευκρίνιση ότι ο Ντοστογιέφσκι δέχεται την πίστη όχι ετοιμοπαράδοτη στην πόρτα της εκκλησίας αλλά μόνο κατακτώμενη, ύστερα από αμείλικτη μάχη με τον εαυτό μας.
Ο πιο βασανισμένος συγγραφέας του κόσμου ο Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι, αναλύει την ψυχή του ανθρώπου αλλά και την ανθρώπινη κοινωνία, καταλήγοντας σε συμπεράσματα που με κατάπληξη βλέπει κανείς να δικαιώνονται από τις σημερινές συγκυρίες.
Η συγκλονιστική προφητεία του διαχέεται σ' αυτό το βιβλίο. Από το «κατώφλι» του «Διπλού Ανθρώπου» περνά στο «μανιφέστο» του «Υπόγειου», στη φιλοσοφία του «Ηλίθιου», στην πολιτική διάσταση των «Δαιμονισμένων», για να φτάσει στη συνισταμένη του ντοστογιεφσκικού Ευαγγελίου: το διάλογο ανάμεσα στο Μεγάλο Ιεροεξταστή και το Χριστό, στους «Αδελφούς Καραμαζόφ».
Η μνεία των παραπάνω έργων δεν υποτιμά καθόλου την αριστοργηματική δομή και όλων των άλλων βιβλίων του Ντοστογιέφσκι. Προβάλλει κι αυτή ανάγλυφη στις σελίδες της «ανά χείρας» βιογραφίας του.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)