Η γάτα άρχισε να συντροφεύει τον άνθρωπο μέσα στο σπίτι από τη χαραυγή ακόμα του πολιτισμού. Και τόσο εκεί, όσο και στο ύπαιθρο, έπαιξε το ρόλο της στη διαφύλαξη της υγείας και της ευημερίας, του, όταν ακόμα σχηματίζονταν οι πρώτες κοινωνίες και άρχιζε η καλλιέργεια της γης. Ο ρόλος αυτός συνίστατο στον καθαρισμό της υπαίθρου από τα φίδια και τα τρωκτικά. Κυρίως τα δεύτερα, έβλαπταν τις καλλιέργειες και γίνονταν αιτία λοιμών. Τόσο εκτιμήθηκαν οι υπηρεσίες της από τον άνθρωπο, που μια κοινωνία, η φαραωνική Αίγυπτος, εξύψωσε τη γάτα σε θεότητα. Ο Διόδωρος γράφει ότι η ποινή για το φόνο μιας γάτα στην αρχαία Αίγυπτο ήταν ο θάνατος! Κατά τη διάρκεια των αρχαιολογικών ερευνών στις Πυραμίδες, βρέθηκαν χιλιάδες μουμιοποιημένες γάτες μέσα στους τάφους των Φαραώ. Μαζί μ' αυτές, πολλές φορές, βρέθηκαν και μουμιοποιημένοι ποντικοί, που θα τους χρησίμευαν για... τροφή, αφού οι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι μετά το θάνατο η ζωή συνεχιζόταν αλλού, ακριβώς όπως κι εδώ... (Από τον πρόλογο της έκδοσης)

Από τον καιρό που ο Ηρόδοτος, ο Πατέρας της Ιστορίας, βρήκε το χρόνο και τη διάθεση να μας αφήσει τη δική του μαρτυρία για τις γάτες, ίσαμε σήμερα, δεν υπήρξε εποχή που να άφησε έξω από τη λογοτεχνική της παραγωγή τη "γαλή την οικοδίαιτο". Το "μικρό τίγρη σαλονιού" υμνεί η ωδή του Νερούδα τη "μικρή ισορροπίστρια" η Όλγα Ορόσκο τον Φίλανδρο, "το βασιλιά δανδή", ο Χέρμπερτ Πάλμερ. Κι ανάμεσα στους τόσους λάτρεις του μικρού αίλουρου που γνώρισε θεϊκές τιμές, ο Άλντους Χάξλεϋ και ο Σαρλ Μποντλέρ, ο Λόπε ντε Βέγκα, ο Μαρκ Τουέιν και ο Λαφοντέν, η Κολέτ, ο Σαρτρ, ο Βερλέν και ο Έλιοτ.
Υπεροψία και ερωτισμός, μυστικισμός και όνειρο, πείσμα και πραότητα, διαίσθηση και μεθοδικότητα... Αν αυτές οι ιδιότητες αρκούσαν για να περιγραφεί η γάτα, δε θα χρειαζόταν να αναρωτιέται ο Αρτούρο Κορκουέρα: "Αφού δεν έχει φτερούγες, / πώς γίνεται και πετάει;"