Είμαστε ο καθένας μας μάρτυρας μιας διαρκούς διαμάχης μέσα μας: της σύγκρουσης μεταξύ των παθών και του λόγου. Εμείς, για το καλό το δικό μας, υποστήριξαν στην συντριπτική πλειοψηφία τους οι φιλόσοφοι, οφείλαμε να φροντίζαμε από την διαμάχη αυτή νικητής να βγαίνει κάθε φορά ο λόγος. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι είμαστε σκλάβοι των παθών και ότι δίχως αυτά στην ζωή μας δεν θα ήμασταν παρά αδρανείς υπάρξεις, όντα που απλώς θα σκεφτόμασταν χωρίς να κάνομε τίποτα. Στα πάθη, να ξέρεις, μπορεί να ελπίζεις ότι θα ξεπεράσεις τα όρια του κοινού, βαρετού ανθρώπου, αλλά και στα πάθη να φοβάσαι ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος της καταστροφής σου. Έστω κι έτσι, όμως, ακόμη κι αν, ζώντας με τα πάθη, κινδυνεύεις να καταστραφείς, είναι καλύτερα, αντί να περιπέσεις στην θανατηφόρα αδράνεια που επιφυλάσσει η απουσία των παθών. Ζωντανά τα πάθη, μπορούμε να πούμε παραφράζοντας τα λόγια του Λούθηρου, είναι η καταστροφή σου, πεθαίνοντας, όμως, θα γίνουν ο θάνατός σου!