Η διάδοση του Χριστιανισμού στον κόσμο των Σλάβων, η οποία κορυφώθηκε με την οριστική μεταστροφή των Ρώσων (988), υπήρξε μία από τις σημαντικότερες συμβολές του Οικουμενικού πατριαρχείου όχι μόνο για την ιστορική πορεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά και για την καθ' όλου πνευματική ταυτότητα του χριστιανικού κόσμου κατά τη δεύτερη χιλιετία του ιστορικού βίου της Εκκλησίας. Πράγματι, η διάδοση του Χριστιανισμού από τους βυζαντινούς ιεραποστόλους στους νότιους, τους δυτικούς και τους ανατολικούς Σλάβους αφ' ενός μεν σφράγισε τη μακροχρόνια διαδικασία για τη μεταστροφή όλων των λαών της Ανατολικής Ευρώπης, ήτοι από τη Μοραβία μέχρι τον Βόλγα και από τη Μακεδονία μέχρι τη Βαλτική θάλασσα, αφ' ετέρου δε συνέδεσε τους λαούς αυτούς με την οικουμενική ακτινοβολία της μεγαλόπνοης πολιτιστικής παραδόσεως του Βυζαντίου, η οποία συνέθετε σε μία οργανική και ισόρροπη σύνθεση την ανεκτίμητη πνευματική κληρονομιά της κλασικής ελληνικής αρχαιότητας με το υψηλό περιεχόμενο του χριστιανικού μηνύματος για τον Θεό, τον άνθρωπο και τον κόσμο. [...] (Από τον πρόλογο της έκτης έκδοσης)