Μολονότι η Εκκλησία δεν κατόρθωσε ποτέ να συμβιβασθεί με την ιδέα της εξέλιξης, εν τούτοις στην Καινή Διαθήκη ολοφάνερα διαγράφεται η δυνατότητα διεύρυνσης της ανθρώπινης ψυχής, η οποία βαθμιαία τέλειοποιούμενη μπορεί να ανυψωθεί ως την Πηγή προέλευσής της που είναι ο Θεός. Η μεγάλη αυτή κατάκτηση, που κορυφώνεται στο πρόσωπο του ΧΡΙΣΤΟΥ, είναι δυνατή αφ ενός με τη διαδικασία της μετενσάρκωσης, χάρη στην οποία το Πνεύμα απορρίπτοντας τις παλαιούμενες μορφές πραγματοποιεί ολοένα και πληρέστερη έκφραση, και αφ ετέρου με τη λειτουργία του Νόμου της Ανταπόδοσης, που μέσω του πόνου διαπαιδαγωγεί και σωφρονίζει τον άνθρωπο - μια διδασκαλία που με το πέρασμα του χρόνου συσκοτίσθηκε, για να θεωρηθεί τελικά ξένη προς το πνεύμα του Χριστιανισμού! Η παρούσα μελέτη, που απευθύνεται σε κάθε σκεπτόμενο και πλατιάς αντίληψης άνθρωπο, προσεγγίζει την Καινή Διαθήκη κάτω από αυτό το πρίσμα και, ξεπερνώντας τη γενικώς επικρατούσα αντίληψη για Παράδεισο και Κόλαση σε ατομικό-εγωιστικό επίπεδο, επιχειρεί να δώσει μια περισσότερο ενδιαφέρουσα διάσταση στη Ζωή και να προβάλει μια ευρύτερη δημιουργική προοπτική που εκτείνεται περ από τα όρια της Γήινης σφαίρας, καθώς ο Πλανήτης μας αποτελεί ελάχιστο μέρος της Συμπαντικής-Ενιαίας Ζωής, που η φύση της είναι διαρκής ΑΝΑΝΕΩΣΗ και ΕΠΕΚΤΑΣΗ.