Ο Βαγγέλης Αγγέλης έχει προσφέρει πολλά στον τόπο του σαν κοινωνικός παράγοντας και σαν συγγραφέας. Μελέτησε τη ζωή των συμπατριωτών του, έσκυψε πάνω στο χώρο του μόχθου τους και συμπαραστάθηκε σ' όσους είχαν κάποια προβλήματα. Αλλά τον απασχολούσε και το παρελθόν.
Διέσωσε πολλά λαογραφικά στοιχεία, υπηρέτησε με πάθος την παράδοση, προσπάθησε να φτάσει ως τα πιο παλιά χρόνια της καρδιτσιώτικης και θεσσαλικής διαδρομής.
Με τα δημοσιεύματά του αποκάλυψε πολλά άγνωστα στοιχεία εθνολογίας αλλά ταυτόχρονα έδειξε ενδιαφέρον και για τα πρόσωπα εκείνα, που με την παρουσία τους και τη δραστηριότητά τους πρόβαλλαν την ιδιαίτερη πατρίδα τους αρχικά και στη συνέχεια ολόκληρη την Ελλάδα και τον όπου γης Ελληνισμό.
Ένας τέτοιος Μεγάλος Πατριώτης, θάλεγα ο μοναδικός, ήταν κι ο Νικόλαος Πλαστήρας, που με τόση στοργή και ένθεο ενδιαφέρον κάθε τόσο μας τον φέρνει στη μνήμη μας ο Βαγγέλης Αγγέλης. Λέω ο μοναδικός γιατί όταν πέθανε αυτός ο Στρατηλάτης της Δημοκρατίας, βρέθηκαν στην τσέπη του λίγες μόνο δραχμές στο κρεβάτι εκστρατείας που κοιμόνταν. Όλοι οι άλλοι που ασχολήθηκαν με τα κοινά με εξαίρεση και τον Γιώργο Καφαντάρη, επλούτισαν και δημιούργησαν "τζάκια" για να περάσουν στους χώρους της νεο-αριστοκρατίας.
Ο Πλαστήρας έμεινε πάντα ο αγνός χωρικός, το παιδί του λαού, ενός λαού βασανισμένου με συντριμμένα όνειρα και κακοποιημένους οραματισμούς.
Δικαιολογημένος λοιπόν ο έπαινος στον συγγραφέα Βαγγέλη Αγγέλη που αφιέρωσε πολλά χρόνια από την ίδια του τη ζωή, για να μελετήσει αυτό το "φαινόμενο Πλαστήρα".